บทที่ 44 คนไร้หัวใจ (100%)

“โอ๋…โอ๋…ขวัญเอ๊ยขวัญมานะยายหนูของปะป๊า”

ครั้นเด็กน้อยที่พูดไม่ค่อยชัดแต่เอ่ยคำว่า ‘เลือด’ ได้อย่างชัดเจนเพราะฝังใจเริ่มสงบ เสียงสะอื้นซาลง แต่น้ำตายังคงหยดแหมะๆ เขาก็ลูบหลังลูบไหล่ไปอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายหายตื่นกลัวแล้ว ถึงได้หันกลับมาตวัดตาใส่บูรณิมาที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่อ หายใจไม่ทั่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ